Vandaag had ik een aanvaring met mijn zoon. Vader zijn is heerlijk, wat houd ik veel van mijn zoontje. Wat leer ik veel van hem en het samen ruzie maken, van het papa zijn.
Ik was oprecht boos op het kereltje van zes. Toen ik mijn boosheid liet merken/horen, plantte ik daarbij een heel klein boos zaadje in het hoofdje van hem. Hij werd ook boos en reageerde zoals zesjarigen doen. Twee leeuwtjes bij elkaar, een groot ego van 49 jaar en een klein egootje van 6 jaar. Allebei erg in het hier-en-nu en boos op elkander. Het zaadje werd al snel een stekelig iets.
Toen ik later buiten een wandeling maakte en de situatie nog eens overdacht terwijl zoonlief dat thuis deed, moest ik denken aan Thich Nhat Hanh. Aan de lessen die hij meegeeft in het kader van verdraagzaamheid, vriendelijkheid en het planten van juiste intenties. Moeilijk hoor, de emotie en woorden zijn vaak zo snel, de intenties meestal goed, alleen komen ze er soms via omweg pas op haar plek, op de juiste plek terecht. In mijn geval nu, tijdens deze wandeling.
Het is lente, zon en buien wisselen zich af; volgens mij de ideale omstandigheid om zaadjes te planten, andere zaadjes …. eens kijken wat eruit voortkomt?