Dagelijks loop ik zo m’n rondjes met de inmiddels 7 maanden oude pup. Hierdoor hoor ik niet alleen bij de “club zonder vrienden”, maar nu ook bij de “club met honden”. De taal van honden onderling is over het algemeen vrij duidelijk. Ruiken, likken, spelen, grommen, rennen etc. De mensentaal erom heen maakt het vaak wat complexer. Zeker als bazen en bazinnen hun mensentaal projecteren op hun hond. Zo verbaasde vanmiddag een baas van een inimini hond mij met het commando “lief zijn”. Wat moest ik en natuurlijk de hond hier nu van denken? Ik voelde me positief aangesproken :-)
“Lief zijn” is overigens wel een mooie uitroep of wens. Ik lees erover in de krant, nu de burgers worden opgeroepen om in te grijpen als de conducteur in de trein belaagd wordt door reizigers met andere intenties. Lief zijn voor daders die het spoor, niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk kwijt zijn, zou misschien ook een optie zijn. Dat geldt ook voor strijders in verre landen voor de IS (Islamitische Staat). Hun intenties zijn mogelijk veel minder heftig, dan hun daden. Ik hoorde recent in een uitzending van de Boeddhistische omroep dat jihadisten over het algemeen erg sensitief zijn, net zo als serie moordenaars en anderen personen die over grenzen van humaniteit gaan.
Wij, mensen, groepen aan de “goede” kant hebben ook zo onze intenties. Aan deze kant blijven staan en het vijandsbeeld in stand houden en de vijand, de anders denkenden bestrijden. Ik weet dat het nog steeds makkelijk spreken is achter de laptop met stukje fruit aan de voorzijde, maar toch …. “lief zijn”, voor jezelf, voor elkaar, onze dieren, voor alle levende wezens is en blijft een prachtige metta wens.
Fijn zo’n wandeling met de hond!
Gearchiveerd onder:Actualiteit
